Zaterdag 23 april 2011

Ochtend – Alice
Na een korte nacht tussen snif en snuf werd ik vanmorgen ook wakker met een snuifneus. Het pyjamafeestje dat Fleur, Oihiba, Sadia, Nicky, Jacqueline, Jessi en ik gister hadden gehad was erg gezellig en het was dan ook best laat geworden. Mijn onderbewustzijn was het er schijnbaar niet mee eens dat we vandaag een keertje konden uitslapen, want het lukte me niet meer om mezelf in dromenland te krijgen. Toen Jessi vervolgens om half 7 haar arm lievelijk op mijn voorhoofd parkeerde, leek het me een mooi moment om op te staan.
Zoals ik al schreef mochten we vandaag eigenlijk uitslapen, want we zouden vertrekken om 10 uur. Ik heb beneden op snuf (Fleur) gewacht met Michel’s laptop en daarna hebben we samen met Jan en Oihiba genoten van ons laatste ontbijtje in Al Hoceima, want daarna zouden we naar Chefchaouen gaan.
Marit moest even naar de dokter voor een blaasontsteking, dus de vertrektijd was een half uur verplaatst. Dat was voor Jacqueline, Oihiba, Jessi, Fleur en mij een goede reden om nog wat inkopen te gaan doen. Toen we over het plein bij de zee liepen, dacht ik terug aan de afgelopen drie dagen in Al Hoceima. Aan de leuke studenten en andere locals die we hadden ontmoet en met wie we daar hadden gestaan, het visrestaurant aan de haven waar we hadden geluncht en de andere mooie momenten die zich op die plaats hadden afgespeeld met het geruis van de zee op de achtergrond.
Fleurs nuchtere opmerking bracht me weer terug naar de werkelijkheid: ‘Je moet niet zo veel nadenken he Alice..?’ En ze had gelijk. Op naar Chefchaouen!

Middag – Fleur
Het werd een enerverende busreis richting Chefchaouen. Om de tijd wat te doden werden er verschillende liedjes gezongen, wat getekend en op de ramen getekend om de tijd te doden. Tijd voor een pitstop. Onmiddellijk werd er in het door verbaasd kijkende mannen bevolkte cafe een lange rij gevormd voor de enige wc die het rijk was. Nadat de eerste het genoegen had gehad om van het toilet gebruik te maken ontstond er zoals altijd een flink gekakel in de rij: “En hoe was het? Is het een gat? O, nee het is een gat! Nou dat kan ik niet hoor.” Ook ontstond er discussie wie nou het meeste recht had om als eerste van het gat gebruik te mogen maken. En dit keer was het niet eens een dame die het eerste recht claimde…
Mohamed had weer allerlei lekkere dingen gekocht voor een heerlijke lunch, zoals: olijven,brood, kaas,tonijn, bananen en appels. In de tijd dat we daar waren gingen Oihiba en Floor bij het buurtwinkeltje even een Turkentas kopen (lees: een hele grote rood/wit geblokte tas waarin ze samen nog meer spullen mee naar Nederland kunnen slepen).
Halverwege één van de vele bochten kwamen we de politie tegen en die maande ons tot stoppen. Ze wilde weten waar we vandaan kwamen en waar we heen gingen. Mohamed moest als groepsverantwoordelijke zijn gegevens afgeven. Vanaf je eerste stempel bij de douane van het vliegveld tot de volgende stempel in je paspoort controleert de politie waar je bent. Bij elk hotel willen ze weten wat het nummer van je stempel is. Mocht er dan iets gebeuren, dan weten ze in ieder geval waar je als laatste bent gesignaleerd. Ook hier mochten we weer geen foto’s maken.
Om de lange reis wat te onderbreken ging Jose ons een mooi verhaal vertellen over het handje van Fatima waarbij iedereen, behalve degenen die lagen te slapen, ademloos aan het luisteren waren. Het was een mooi verhaal en kwam uit het boek De Verhalenverteller. In het handje zit een oog en dat is van de gin en het handje is van Fatima. Het is samen een bewijs van verbintenis. Jose kan net als Jan goed verhalen vertellen!
Aansluitend daarop kregen alle winnaars van de quiz van een paar dagen terug ook een handje van Fatima.
Het uitzicht over de valleien was prachtig. Dan weer zon, dan weer laaghangende mist. Maar wat voor weer het ook was, het bleef geweldig mooi! Hier zijn veel cederhoutbomen te vinden. Mohamed vertelde voor in de bus dat Cederhoutbomen nooit dood gaan, de bloemen gaan wel dood maar de boom zelf blijft staan. Ook zagen we in bomen de nestjes van vleermuizen.
We gingen steeds hoger de bergen in tot op een hoogte van uiteindelijk 2000m. Het werd kouder en guurder en plotseling stonden we stil in een spookstad genaamd Ketama. Hier moesten een paar dames plassen. Floor en Oihiba hielden het voor gezien nadat ze in de wc hadden gekeken. Het zag er inderdaad niet heel erg appetijtelijk uit, maar ja wie moet, die moet. Mohamed hield de wacht zodat niemand werd lastig gevallen. De mensen leven hier heel erg afgelegen. Gebruiken drugs bij het leven en doen niet onder voor Ali Baba en zijn veertig rovers. En als er dan plots een grote bus vol met toeristen aan komt met de vraag of ze mogen plassen, dan zitten ze daar niet altijd op te wachten.
Weer terug in de bus vertelde Jan een verhaal over Chefchaouen. Deze stad is in 1471 gesticht en het was een versterkte plaats om Portugezen tegen te houden. De kenmerken van dit plaatsje zijn:
-det is een witte stad met indigo blauw.
- de wegen zijn opgebouwd uit kiezelstenen..
-smeetwerken tralies zoals je ze in Spanje ziet.
De naam Chefchaouen staat voor De twee horens of Steile bergen..

Ondertussen waren we in het tweede spookstadje terecht gekomen: Bab Barid. Dat betekent: Poort naar de kou
Druilerig weer, laaghangende mist. Plots kan de bus niet verder en werden we aangekeken door zo’n honderd man, allemaal gekleed in donkere kleding en met duistere blikken in hun ogen. Er was ons nadrukkelijk verteld om geen foto’s te maken, maar omdat we jullie een beeld van dit dorp niet willen onthouden hebben we er toch stiekem een paar gemaakt. Gelukkig zijn we niet betrapt anders waren de gevolgen niet te overzien :). Een paar auto’s moesten verplaatst worden en toen konden we verder richting onze eindbestemming.
Het was weer tijd voor een verhaaltje van Jose:
In een plaatsje is in de jaren 80 midden in de nacht een top van een berg naar beneden gestort. Wonder boven wonder hebben de stenen niemand verwond. Sindsdien denkt men dat de mensen daar heiligen zijn en heeft het dorp een nieuwe naam gekregen: Shrafaat, de Heiligen.
De airco in de bus doet de mensen geen goed. Steeds meer mensen waren verkouden en zijn aan het niezen of hebben hoestaanvallen. Ook hebben vandaag drie medereizigers de dokter bezocht. Gelukkig gaat het met hen alle drie weer wat beter.

Avond – Inge
Dan ga ik, Inge, nu verder met het verslag van achter in de bus. Dat is wel wat lastig, want achterin schudt en stuiter je behoorlijk heen en weer. Vandaar dat de plaatsen voorin zijn gereserveerd voor de mensen die last hebben van reisziekte of andere ongemakken.
Terwijl Tim de sfeer er in houdt door de hele cd van Het Klein Orkest na te zingen (Roltrap naar de Maan: aanrader! Helaas krijg je Tim er niet bij) zien we plotseling na een bocht het stadje Chefchaouen liggen. De oh’s en ah’s zijn niet van de lucht en bijna kunnen we elkaar niet meer verstaan door het geklik van de camera’s. Het ligt prachtig tegen een bergwand en vanaf de weg heb je een mooi zicht op de wit met indigo blauwe huizen. Als we midden in het stadje zijn gaat het mis. We worden door een agent gemaand terug te rijden, omdat het verkeer verderop vast staat. De chauffeur laat weer zien dat hij zijn vak opperbest verstaat: hij stuurt de bus enkele honderden meters achteruit, keert op een kleine splitsing en zet ons even verderop netjes op de stoep af. Nadeel is wel dat we nu een flink stuk naar het hotel moeten lopen: heuvel op! Mohammed heeft zich blijkbaar voorgenomen om wat Marokkaanse kwartiertjes goed te maken en vliegt zowat de heuvel op. Poeh poeh dat is wel wennen voor al die kaaskoppen uit dat vlakke land.
Als de kamers zijn verdeeld en de koffers gearriveerd gaan een paar shopaholics de Medina verkennen. Vanaf het hotel loop je zo door gezellige straatjes met knusse winkeltjes met van alles en nog wat. Een soort Winkel van Sinkel maar dan op z’n Arabisch. We hebben al een kandora, sieradendoosje, lippenstift die 24 uur blijft zitten (echt!), klei voor je haar en gezicht in de tassen zien verdwijnen. Misschien is het verstandig om morgen nog even ergens te stopen om wat extra Turkentassen in te slaan, want morgen hebben we nog tot 12.00 uur de tijd om te shoppen. Of om te wandelen natuurlijk en het prachtige stadje en de mooie omgeving te bekijken. Het is tenslotte een studiereis. Al is het shoppen natuurlijk een uitstekende manier om tot interactie te komen met de plaatselijke bevolking en je te bekwamen in het onderhandelen.
Na het diner vertrekt dan ook weer een groepje richting Medina en een ander groepje trekt zich terug op de banken in de lobby. Er wordt niet veel gezegd en vooral veel gestaard naar de mobieltjes voor contact met en informatie over het thuisfront. Fijn om te horen dat mijn mannen het goed maken en voor de Paasdagen allemaal leuke plannen hebben en goed om hier op het weblog te lezen dat meester Harry best oké was. Dat het in Nederland prachtig weer is, wordt hier door sommigen wel als een domper ervaren. Hier zitten we hoog in de bergen onder een deken in een ijskoude lobby en vormt onze adem condens als we praten. Terwijl ik mijn deel van het dagverslag schrijf is het inmiddels al 00.45 uur en is de dag allang voorbij. Fleur heeft haar stukje al af, maar Alice gaat zo nog schrijven. Kijken hoe lang ze het volhoudt in de lobby, zonder bevroren vingers te krijgen. Ik doe iedereen alvast de groeten, maar natuurlijk speciaal aan Melle en Sieb en de kids van groep 7 van de Goudenregenschool. Salaam, Inge.
Liefs, Fleur, Inge en Alice